نه همفری بوگارت و نه اینگرید برگمن هیچ کدام «کازابلانکا» را تجربه‌ای موفق و دوست‌داشتنی نمی‌دانستند. برگمن نگران بود بازی در این فیلم مغشوش باعث شود فرصت حضور در «زنگ‌ها برای که به صدا درمی‌آیند» را از دست بدهد و بوگارت درگیر مشکلات زناشویی بود. به علاوه فقدان فیلم‌نامه کامل باعث می‌شد هردو بازیگر با تردید به عاقبت فیلم نگاه کنند. نقصانی که بعدها به یکی از نقاط قوت «کازابلانکا» تبدیل شد چون تماشاگران نمی‌توانستند مثل فیلم‌های عاشقانه مرسوم دلبستگی او یکی از عشاق را حدس بزنند.