داوری داوران فجر؛ «فرهیختگان» یکی از عجیب‌ترین داوری‌های ادوار جشنواره را بررسی می‌کند
حراج سیمرغ‌ها
واقعیتش را بخواهید برای مخاطبان فجر، بد و ضعیف بودن آثار جشنواره تبدیل به اتفاقی تکراری شده. فیلم‌هایی سراسر ادعا که در ویترین سینمای ایران قرار می‌گیرند و در نشست خبری عواملشان، از پاسخگویی به سؤالات خبرنگاران هم ابا دارند. فجر چهل‌وسوم هم پر بود از این دست فیلم‌ها که با هر لطایف الحیلی در میان آثار فجر چپانده شده بودند. البته تمام فجر را این آثار درجه ۳ و ۴ پر نکرده بودند و آثار دیگر باکیفیت‌تری هم در میانه فیلم‌های فجر دیده می‌شدند که با اغماض تعدادشان به عدد ۱۰ می‌رسید.
در میان ۳۳ فیلم جشنواره امسال ۱۰ فیلم در هیچ‌کدام از بخش‌ها نامزد نشدند. این وضعیت برای ۱۰ فیلم حتی در نگاه تماشاگران نیز ادامه یافت و هیچ‌کدام از این ۱۰ اثر در میان آثار منتخب تماشاگران درطول جشنواره حضور نداشتند. این اتفاقاً فیلم‌ها را از همه‌جا مانده و رانده می‌کند و صرفاً راهی را برای آثار درجه ۲ و ۳ فجر باز می‌کند که کاگردانانشان بتوانند برای خود رزومه‌ای جمع کنند و دست به ساخت اثر ضعیف بعدی بزنند. ماجرا بسیار ساده است، اگر فیلمی ضعیف است، حضورش در فجر برای چیست؟
فجر تمام شده اما ابهامات برای اهدای جوایز در سال بعد هنوز باقی است. آیا سال بعد هم جوایز بر مبنای مسامحه‌گری تقسیم می‌شود؟ آیا بازهم کمیت فیلم‌ها بر کیفیت آثار ارجح دانسته می‌شود؟ آیا هیئت‌داوران و هیئت‌انتخاب فجر ۴۴ سؤالات کمتری را نسبت به اقداماتشان ایجاد می‌کنند. برای پاسخ به این سؤالات باید ۱۱ ماه دیگر صبر کرد؛ ۱۱ ماهی که سینمای ایران چشم به سیمرغی می‌بندد که پایش را به ابهام گره زده‌اند.